Spis treści:
- Czy termin „niepytający” zyska społeczne uznanie?
- Kobiety, mężczyźni i różnice komunikacyjne
- Co psychologia mówi o „niepytających”?
- Czy „niepytający” są zawsze samolubni?
- Główne przyczyny braku zadawania pytań według specjalistów
Czy termin „niepytający” zyska społeczne uznanie?
Określenie „niepytający” pojawiło się w rozmowach towarzyskich, a następnie trafiło na łamy internetowych publikacji. Sarah Miller, autorka felietonu i użytkowniczka platformy Substack, opisała swoje doświadczenie z osobami, które potrafią długo mówić o sobie, lecz nie zadają ani jednego pytania rozmówcy. Jej spostrzeżenie podzieliło wiele kobiet, zwłaszcza heteroseksualnych, które w relacjach randkowych z mężczyznami dostrzegły podobny wzorzec zachowań.
Carol, mieszkanka Nowego Jorku, która ukuła określenie „niepytający”, zauważyła, że wielu mężczyzn, z którymi umawiała się na randki, potrafiło długo mówić o własnym życiu, lecz nie zadawali żadnych pytań o nią.
Ta obserwacja znalazła potwierdzenie w relacjach innych kobiet: Christine, 57, zauważyła, że zjawisko to jest widoczne już na poziomie aplikacji randkowych; Sophie, 30, opisała randkę, podczas której mężczyzna opowiadał wyłącznie o scenariuszu, który pisał, nie zadając jej ani jednego pytania.
Kobiety, mężczyźni i różnice komunikacyjne
Problem nie dotyczy wyłącznie mężczyzn ani heteroseksualnych relacji. Lisa, 30, wspomniała o swojej byłej partnerce, która również nie wykazywała ciekawości. Vino, 48, gej, opowiedział o relacji z psycholożką sądową, która również nie zadawała pytań. Co ciekawe, niektórzy mężczyźni przyznają, że spotykają również kobiety „niepytające”.
Zjawisko to znajduje częściowe wyjaśnienie w pracy lingwistki Deborah Tannen. W swojej książce z 1990 roku przedstawiła różnice w postrzeganiu rozmowy przez kobiety i mężczyzn - kobiety traktują rozmowę jako sposób na nawiązywanie relacji, mężczyźni natomiast jako formę autoprezentacji. To może tłumaczyć brak pytań, ale nie wyczerpuje tematu.
Co psychologia mówi o „niepytających”?
Według Adi Diny, psychoterapeutki z Nowego Jorku, osoby, które nie zadają pytań, często nie zadają ich również sobie. Brakuje im refleksji nad własnym życiem wewnętrznym, a rozmowy koncentrują się jedynie na relacjonowaniu codziennych zdarzeń. Taka postawa może wynikać z narastającego indywidualizmu oraz społecznego nacisku na samowystarczalność.
Katy Cotterell, arteterapeutka z Londynu, zwróciła uwagę na wpływ pandemii i sytuacji ekonomicznej. Ludzie funkcjonują pod zwiększoną presją, co utrudnia im otwarcie się na innych. Stres i lęk mogą być odbierane jako egocentryzm.
Czy „niepytający” są zawsze samolubni?
Choć wiele osób odbiera brak pytań jako brak zainteresowania lub empatii, rzeczywistość może być bardziej złożona. Andy, 60, został skonfrontowany przez przyjaciółkę, która zarzuciła mu brak ciekawości. Okazało się, że nie chciał być nachalny, ponieważ obawiał się przekroczenia granic. Kiedy jego przyjaciółka zmarła, cieszył się, że mimo wcześniejszych obaw udało mu się ją lepiej poznać.
Niektórzy „niepytający” odnajdują sposób na wyrażenie zainteresowania w innych formach. Wspólne działania, jak zakupy, gry czy zajęcia artystyczne, mogą tworzyć naturalne warunki do rozmów, w których pytania nie są konieczne, a mimo to dochodzi do wymiany doświadczeń i emocji.
Główne przyczyny braku zadawania pytań według specjalistów
- Brak samoświadomości i refleksji.
- Wzrost indywidualizmu i samowystarczalności.
- Lęk przed naruszaniem granic innych osób.
- Nacisk społeczny na autoprezentację.
- Trauma z przeszłości (np. wychowanie w środowisku narcystycznym).
- Przemęczenie, stres, skutki pandemii.
- Brak wzorców dobrych rozmów.
Zjawisko „niepytających” ukazuje, jak zmieniają się relacje społeczne oraz jakie wyzwania stawia przed nami współczesna komunikacja. Choć może być frustrujące, czasem warto spojrzeć na nie przez pryzmat szerszego kontekstu i próbować zrozumieć, a nie tylko oceniać.
Przypisy:
Sarah Miller – amerykańska dziennikarka i felietonistka, pisząca o kulturze, relacjach międzyludzkich i współczesnych zjawiskach społecznych. Publikuje m.in. na platformie Substack, gdzie dzieli się swoimi spostrzeżeniami w formie osobistych esejów i komentarzy.
Substack – platforma internetowa umożliwiająca twórcom publikowanie płatnych lub bezpłatnych newsletterów i esejów. Cieszy się popularnością wśród dziennikarzy, pisarzy i komentatorów społecznych, którzy chcą docierać bezpośrednio do swojej publiczności, omijając tradycyjne media.
Deborah Tannen – profesor. lingwistyki na Uniwersytecie Georgetown w Waszyngtonie. Znana z badań nad komunikacją międzyludzką i różnicami językowymi między kobietami a mężczyznami. Autorka książki You Just Don’t Understand z 1990 roku.
Adi Dina – adiunktka i psychoterapeutka w trakcie szkolenia psychoanalitycznego w Instytucie Pulsion w Nowym Jorku (Pulsion: the International Institute of Psychoanalysis and Psychoanalytic Psychosomatics).
Katy Cotterell – arteterapeutka z Londynu, pracująca z dorosłymi i dziećmi. Specjalizuje się w terapii przez sztukę, a także w problematyce zdrowia psychicznego i relacji społecznych.
Źródło: The Guardian
